Kuchnia rosyjska jest tak zróżnicowana jak sama Rosja. Ta tradycyjna dominowała na obszarach między rzeką Wołgą, a zachodnia granicą państwa rosyjskiego. Występowało oraz nadal występuje wiele wariantów kuchni rosyjskiej – od prostej chłopskiej po wykwintną carską. Trudno jest zmieścić cały materiał na rzeczony temat w jednym artykule, dlatego dzisiaj przedstawiamy okres staroruski.

Okres staroruski kuchni rosyjskiej jest związany z dawną Rusią oraz jej mieszkańcami. Umiejscowienie w czasie tego okresu sięga niemal siedem wieków i kończy się na XVI wieku włącznie. W związku z tym, iż klimat rosyjski nie należy do najbardziej sprzyjających oraz z tym, iż kraj dość często był nawiedzany przez klęski głodu to ludność dawnej Rusi nauczyła się gromadzić zapasy jedzenia i odpowiednio je przechowywać. Żywność mrożono, kwaszono, suszono, solono, wędzono oraz przechowywano w słonej wodzie. Rozkwit kuchni staroruskiej nastąpił tak naprawdę u jej schyłku, a więc w XVI wieku. Kronik spisywane przez mnichów przekazują, iż ówcześnie Rosjanie żyli w zgodnie z naturą i wykorzystywali jej naturalne dary. Podstawowymi surowcami spożywczymi były zboża (kasza, żyto, pszenica), produkty mleczne, jaja, buraki , marchew, rzepa, ogórki, grzyby, jagody, orzechy, dziczyzna, zioła czy olej konopny. Jedzenie konserwowano stosując wspomniane powyżej metody. Kiszoną kapustę wykorzystywano do gotowania zup oraz przygotowywania sałatek. Do kiszenia używano drewnianych beczek. Ogórki spożywano jedynie na surowo, dopiero w XVI wieku zaczęto je kisić. Kiszenie było jedną z najpopularniejszych metod konserwowania żywności. Również pod koniec XVI wieku pojawiły się na Rusi cytryny, ale ze względu na i koszt pojawiały się jedynie na stołach najbogatszych. Do gotowania używano specjalnych pieców, które służyły także do pieczenia żywności. Palono w nich drewnem. W menu pojawiały się również ryby oraz mięso zwierząt hodowlanych (krowy, świnie czy kozy).

Po przyjęciu chrześcijaństwa jedzenie podzielono na dwie kategorie: dania postne (zboża, wypieki mączne, warzywa, grzyby oraz ryby) oraz dania niepostne (tłuste, mięsne, świąteczne). Taki podział przyczynił się do powstawania oryginalnych potraw, ale również nieco monotonnych. W roku było koło 200 dni postnych, dlatego kuchnia staroruska wykreowała wiele potraw na bazie ryb, grzybów, owoców leśnych, kasz oraz warzyw. W kuchni dominowały potrawy płynne, gorące (późniejsze zupy), nazywane „chlebowymi”. Gotowano je w glinianych naczyniach w piecu. Proces był dość długotrwały. Podawano je w glinianych garnkach (w których były gotowane) lub przelewano do oddzielnych misek. Do jedzenia używano głębokich, drewnianych łyżek. Do zup standardowo podawano żytni chleb oraz kaszę. Jedzenie rozpoczynał gospodarz. Wpierw zjadano część płynną, a później zabierano się za warzywa i ewentualne kęsy mięsa. By podczas posiłku zupa nie kapała, podkładano pod łyżkę kromkę chleba, po czym część jej zjadano.