Kolebką światowej kinematografii jest obecnie Holywood, czyli dzielnica Nowego Jorku znajdująca się w Stanach Zjednoczonych. Niewiele natomiast osób wie, iż to właśnie radzieccy reżyserzy byli najbardziej wpływowymi, ale również najbardziej innowacyjnymi twórcami filmowymi.

Rosyjska kinematografia powstała, tak jak i cały rosyjski przemysł związany z filmem powstały za czasów Imperium Rosyjskiego. To właśnie w roku 1919 Pan Władimir Gardin założył w Moskwie szkołę filmową, którą nazywano Goskinszkołą, a funkcjonowała ona początkowo na prawach uczelnie, później technikum filmowego. Później zmieniono nazwę uczelni na Wszechrosyjski Państwowy Uniwersytet Kinematografii im. Gierasimowa (nazwę radzieckiego filmowca dodano w roku 1986). Rok założenia czyni uczelnię najstarszą szkołą filmową na świecie. Na poparcie, iż to właśnie Rosjanie byli uważani za najbardziej wpływowy naród jeżeli chodzi o film służy fakt, iż w roku 1958 w Brukseli krytycy filmowi oraz historycy kina uznali radziecki film niemy „Pancernik Potiomkin” reżyserii Siergieja Eisensteina za największe arcydzieło sztuki filmowej wszechczasów. Jak to było dokładnie z kinematografią rosyjską? Początkowo była ona przeznaczona tylko dla elit rosyjskich. Pierwszym film został wyświetlony już w roku 1896 przez braci Lumiere (pionierzy kinematografii), kolejny również w tym samym roku uwiecznił koronację cara Mikołaja II. Później pojawiały się filmy o charakterze dokumentalnym. Za ojca kina radzieckiego należałoby uznać Lwa Kuleszowa, który miał duży wpływ na powstanie Goskinszkoły, ale również był znany z tego, iż był twórca komedii ośmieszającej stosunek Amerykanów do Rosji Radzieckiej.

Po rewolucji lutowej kino radzieckie było istnym ruchem innowacyjnym, to właśnie wtedy powstały największe dzieła takie jak wspomniany już Pancernik Potiomkin, Strajk, Październik czy Człowiek z kamerą – wszystkie powstały w latach 30-tych XX wieku. W trackie dominacji socrealizmu również powstawały wielkie dzieła, chociaż w większości mające charakter polityczny. W okresie powojennym zaczęły powstawać nieco inne dzieła. W filmach zaczęto poruszać tematy dotyczące uczuć oraz losów indywidualnych jednostek, które był uczestnikami historycznych wydarzeń. Wtedy to powstały takie dzieła jak Ballada o żołnierzu Grigorija Czuchraja czy Lecą Żurawie Michaiła Kałatozowa, który otrzymał Złotą Palmę w Cannes. W latach 60-tych na piedestale stał chyba największy mistrz rosyjskiego kina – Andriej Tarkowski, którego debiut Dziecko wojny zawojował Festiwal Filmowy w Wenecji, zdobywają Złotego Lwa. W kinie popularnym dominowały raczej komedie. Pierwszy Oscar pojawił się w roku 1980. Otrzymał go Władimir Mieńszow za film Moskwa nie wierz łzom. Kolejne lata niestety przyniosły kryzys rosyjskiej kinematografii i to mimo zniesienia cenzury, głownie ze względu na cięcia budżetowe. Na początku XXI wieku jednak nastało odrodzenie i kino rosyjskie wyprzedziło kino niemieckie i brytyjskie. Obecnie jest to wielomilionowy przemysł jednak już nie tak duży jak przemysł amerykańskiego kina.