W naszym poprzednim artykule skupiliśmy się na kuchnia rosyjskiej, a dokładniej na jej pierwszym okresie, a więc okresie staroruskim, który od początku był bardzo mocno związany z ówczesną ludnością rosyjską. Dzisiaj skupiamy się na kolejnym okresie, a więc okresie moskiewskim, a niekiedy nazywanym okresem staromoskiewskim. Zapraszamy do zapoznania się z naszym artykułem

Omawiany okres datujemy na XVII wiek, a więc już na czasy Cesarstwa Rosyjskiego, w którym to całe życie polityczne oraz kulturowe koncentrowało się na moskiewskiej stolicy. Etymologia słów okres moskiewski odnosi się głównie do wyższych warstw społecznych, które mieszkały w Moskwie lub jej najbliższym sąsiedztwie. Ówczesna kuchnia dzieliła się na tą dla bogatych i dla biednych. Kuchnia narodowa była prostsza i uboższa niż do tej pory. Natomiast da z wyższych warstw społecznych zrobiła się bardziej wyrafinowana oraz kompleksowa. Właśnie te zróżnicowanie dzieliło okres moskiewski od staroruskiego, w którym to kuchnia była w praktyce jednakowa dla obu warstw społecznych. W nowej sytuacji gospodarczej pojawiały się nowe potrawy oraz przyprawy. Rosyjska kuchnia XVII wieku była bogata w zróżnicowane przepisy kulinarne, chociaż nie stały ona na wysokim poziomie. Jedzenie szybko się psuło przez brak odpowiednich technik przechowywania żywności. W związku z powyższym preferencje kulinarne ograniczały się do gotowania, kwaszenia oraz solenia żywności. Niedopuszczalne było mielenie czy rozdrabnianie mięsa na mniejsze kawałki, co wiązało się z obawą przed zmieszaniem mięsa ze składnikami gorszej jakości. Dlatego nie było w ówczesnym czasie kotletów czy pasztetów. Posiłki elit składały się z wyszukanych potraw w ilościach nie do przejedzenia. Podczas uczt carskich podawano ciepłe oraz zimne zakąski, pieczone łabędzie, gęsinę, drób, głowy baranie, galarety z mięs, ryby, ikrę, sosy, zupy, kasze, kiszoną kapustę, solone ogórki, miody pitne, wina greckie oraz piwa. Na deser podawano pierniki oraz pierożki.

Kuchnia uboższych warstw była prosta, dlatego w chłopskiej chacie serwowano gorące zupy, kaszę oraz chleb. Chleb był bogaty w składniki odżywcze (chleb żytni). Żyto było głównym źródłem pokarmu w XVII wiecznej Rosji ponieważ było dość łatwe w uprawie i niezwykle odporne na niską temperaturę. Gospodynie domowe używały kilku garnków do gotowania oraz olbrzymiego pieca, który ze względu na swoją konstrukcję nadawała się głównie do długiego gotowania zup oraz kasz. Każdy z członków rodziny posiadał własna łyżkę do jedzenia, a potrawy znajdowały się w jednym naczyniu, z którego domownicy wspólnie się posilali. Wszystkie te kulinarne zwyczaje przeszły na kolejne okresy i w praktyce przetrwały do początki XX wieku